Wiersz pierwszy

Po długim wahaniu stwierdziłam, że czas zacząć publikować tu moje wiersze. Mimo że należę do grupowego bloga o charakterze stowarzyszenia poetów-amatorów, nie daje mi to takiej frajdy, jaką miałam kiedyś, gdy pisałam blog "wielozadaniowy". Strasznie żałuję, że w przypływie emocji go usunęłam, straciwszy przez to ogromną ilość przemyśleń i publikacji. Na "Szufladce" nie będę dodawała żadnych notek "pamiętnikowych", jednak mam zamiar wzbogacić ją o moje utwory nie-prozatorskie. Czasem może też nieprozaiczne. Część z nich opublikowana została na Stowarzyszeniu Młodych Poetów, część jednak do tej pory nigdy nie ujrzała światła dziennego.

Ten wiersz jest dość świeży, pochodzi z czerwca tego roku. Wbrew pozorom, nie został napisany po kłótni z chłopakiem. Uważam, że jest to jedno z moich najlepszych "dzieł".

Tonąc

ta cisza mnie zabija
niewiedza doprowadza do szaleństwa
telefon milczy - myśli krzyczą
wewnątrz mnie miliony głosów
drzemie we mnie tysiąc złudzeń
pragnę wierzyć we własne słowa
łapczywie chwytam się nadziei
niczym tonący sięgam po każde wyjaśnienie
to nie koniec - to nie może się tak skończyć
wiem że kłamstwo nie da ukojenia
umysł podpowiada prawdę
serce nie chce wierzyć
miliardy myśli
miliardy dręczących myśli
musi być jakieś wyjaśnienie!

wolałabym nienawiść od tego milczenia