Wiersz trzeci

Usłyszałam kiedyś mądre zdanie, że wena to wymysł artystów, którym nie chce się pisać. Coś w tym jest. Siadłam wczoraj z głupia franc, odpaliłam notatnik i napisałam wiersz. Wyszedł całkiem zgrabny, bardzo w moim guście, a gustuję ostatnim czasem w minimalizmie. Jestem z niego zadowolona, a cierpię na chroniczny brak czasu i natchnienia. Właściwie to erotyk, choć stwierdzono, że brzmi jak wizja apokalipsy.

Czy nie uważacie, że to najpiękniejszy szablon na świecie? No dobrze, może trochę przesadzam, ale strraaaszszszliwie mi się podoba.

***

chwyć za rękę

albo porwie mnie wiatr

rozświetl noc

bo zgubię się w mroku

otul ramionami

znów jest mi tak zimno

zawołaj moje imię

zapomniałam jak brzmi

a potem nagle zatrzęsie się ziemia

gwiazdy będą spadać

noc zmieni się w dzień

a potem wszystko przestanie się liczyć

nie będzie już niczego  

– tylko ja i ty